Ir al contenido principal

Gracias



Compás de versos


Sinto a festa cando oio a túa voz que me acariña
e mándasme un bico ao despedirnos.
Por que non probas a alcanzarme o ceo?
Ese en que apenas o bico distinguimos.
Pero a auga pasada nunca volve á súa orixe;
é fotografía sepia no recordo.



Con esta entrada quiero darle las gracias a Roque Soto.;que de vez en cuando traduce mis poemas a la lengua gallega.
Suenan muy bonitos Roque. Es para mi un honor ver mis versos
en la misma lengua de Rosalía gracias a ti.



Su blog es : En busca da cagalla do lagarto.

Comentarios

Anónimo ha dicho que…
la idea no la entendí, sólo algunas palabras, bueno eso qué importa! me interesa más visitarte.
besos
María Socorro Luis ha dicho que…
Siento la fiesta cuando oigo tu voz que me acaricia... qué bonito suena en la lengua gallega, tan dulce,,,


Biquiño.
Pedro F. Báez ha dicho que…
Dulce lengua gallega de mi bisabuela paterna... Musical, cadente y tierna como el hablar de un niño... Me emocioné leyendo esto. Lo entendí todo, sin apenas dificultad. Tal vez está en mi subconsciente el sustrato de esta lengua que escuchaba en la niñez distante. Una maravilla el poema, Milagros y en gallego, un reglado inesperado. Besos para ti.
Roque Soto ha dicho que…
Grcias Milagros. La dulzura también acompaña muchas veces a los versos que escribes.

Unha aperta
© José A. Socorro-Noray ha dicho que…
Quizás no haga falta alcanzarte el cielo, éste ya está dentro de tus ojos.


¡Bellísimo!

Entradas populares de este blog

De vuelta.

 Vuelvo después de estar perdida  por mundos que me han hecho menos buena. Al menos más desconfiada.  Esta todo tan lleno de hipocresía y de amistad interesada la poesía en manos de pseudo poetas que ignoran a quien no mercadea con sus versos.

La niebla

La niebla es muy densa por la carretera pero tu conduces tu vida , recuerda, yo solamente te puedo ayudar. Mas si decides continuar en la niebla, yo te prestaré mis faros antiniebla, no puedo dejarte en total oscuridad. Aunque seguiré insistiendo discretamente para que busques un paisaje diferente, ascendiendo a la cumbre y dejándola atrás. Pero sea tu decisión la que sea, no olvides que siempre me tendrás. Foto Goyo Hueso

Duele

Duele que se haga de día  y ver que durante la noche has caminado por un estercolero sin verlo ni notarlo y estar rodeada de basura que no sirven para nada . Montañas de vivencias desechables, sin reciclaje, te cortan el paso sin avance posible. Duele y te sientes estúpida. Pero te das cuenta que no caminas sola , muchos otros caminan de vuelta con el amanecer, y vas equipada para dejar atrás tus despojos.